شب 26 ژوئن سال 1921 بود و خانه باغ 2 موز دره سي واقع در شمال روستاي حاجي رحمانلي؛ «تو كوچ علي» داشت ملافه را روي پسر يك ساله‌اش كه روي تشك كوچك به خواب رفته بود، مي‌كشيد كه با صداي فرياد زنش كه در كنار چاه تلمبه‌دار جلوي خانه و زير نور فانوس ظرف‌ها را مي‌شست، ملافه را روي كودك رها كرد و به سرعت بيرون جهيد. به محض خروج از آسانه در، چماقي بر سر و پس گردنش فرود آمد و با صورت، نقش بر زمين شد. قبل از آن كه از حال برود، «ياغي‌ها» تنها كلمه‌اي بود كه از ذهنش گذشت.