سرانجام اين روياها را در عالم حقيقت لمس كردم، بي‌ آن‌كه با كسي جز با خود مسابقه دهم. اسب‌ها هرگز با هم مسابقه نمي‌دهند، ما انسان‌ها هستيم كه آن‌ها را به مسابقه مي‌كشيم. اسب‌ها هنگامي كه آزاد و سرمستند به سرعت بادها مي‌دوند. زنبورهاي عسل نيز از هم پيشي نمي‌گيرند، همگي از گل‌ها كام دل برمي‌گيرند، و در پايان نيز كمتر از شهد گل نمي‌آفرينند. بال‌هاي يك پرنده با هم رقابت نمي‌كنند كه به پروازش درآورند، و پرندگان نيز در يك‌دسته و در زمان پرواز از هم جلو نمي‌زنند، ولي همه آن‌ها به اوج مي‌رسند. ما انسان‌ها نيز گله‌وار آفريده نشده‌ايم كه با هم مسابقه زندگي دهيم، ما تك‌تك به‌ وجود آمده‌ايم تا زيست كنيم و به اوج‌هاي لايتناهي برسيم.