اين مرد كامبوجيايي، اين قربانيان بي‌نام و نشان با آن صورت‌هاي مات، بدن‌هاي نزار و شماره‌هاي سنجاق‌شده به پيراهن، تا ابد به مرگ مي‌نگرد. آن‌ها حتي اگر نامي هم داشته باشند براي «ما» ناشناخته‌اند، مانند همان عكسي كه در يكي از نوشته‌هاي وولف به آن اشاره شد: جسد مرد يا زني مثله شده كه مي‌توانست از آن لاشه خوك باشد. نكته مورد نظر او مقياس درنده‌خويي جنگ است كه آن‌چه را از انسان به عنوان ارزش فردي يا بشري شناخته شده ويران مي‌كند، البته وقتي به چهره جنگ در قالب تصوير و از راه دور نگريسته شود، نمي‌توان انتظار بيشتري داشت.