يكي از چيزهايي كه ادبيات را اين‌قدر تسلي‌بخش مي‌كند اين است كه تراژدي‌هايش در گذشته‌اند و كمال و آسودگي‌اي دارند كه حاصل دور بودن آن‌ها از دسترس تجربيات ماست. وقتي اندوه كسي شديد مي‌شود، اين يكي از نيكوترين چيزهاست كه ببيند همه آن غم‌ها در گذشته‌هاي بسيار بسيار دور هستند: ملحق شدن خيالي به جمع سوگوار ارواحي ناروشن كه حياتشان قرباني ماشين بزرگي شده است كه هنوز مشغول در هم شكستن است.