اهميت نسبي «تداوم» و «تحول» در تاريخ ايران، در زمان‌ها و زمينه‌هاي مختلف متفاوت بوده است. در زمينه‌ي سياسي، تهاجمات و تحول در حاکميت تداوم را منقطع مي‌ساخت و در زمينه‌ي امور ديواني و اداري «تداوم» از ويژگي‌هاي چشمگير بود که شکاف‌هاي سياسي را پر مي‌کرد. در کتاب تداوم و تحول در تاريخ ميانه‌ي ايران مولف بر آن است که عناصر تداوم و تحول را در وجوه مختلف تاريخ سلجوقيان بزرگ، خوارزمشاهيان و ايلخانان نشان دهد. او عقيده دارد که نبايد اين دو عنصر را در تقابل و تباين شديد با يکديگر قرار داد چون در سرتاسر دوره‌ي مورد بحث تداوم پايا وجود داشته است. آن لمبتن در اين کتاب عناصر تداوم و تحول را در بعضي از نهادهاي ديواني، حقوقي و اقتصادي که کم و بيش با هم در ارتباط بوده‌اند پي‌مي‌گيرد و ترکيب‌بندي گروه‌هايي که بر اين نهادها تسلط داشتند و عامل مهمي در تحول و تداوم به شمار مي‌رفتند را ارزيابي مي‌کند. هدف وي بررسي جنبه‌هاي محيطي است که در چارچوب آن انسان‌ها به دنبال حفظ و اشاعه حيات فرهنگي و معنوي خود در تاريخ ميانه‌ي ايران بوده‌اند.