پژوهش فرزين وجداني در کتاب «تحول تاريخ‌نگاري در ايران معاصر» بر تاريخ ايران در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم ميلادي متمرکز است، يعني دوره‌هاي قاجار و اوايل عصر پهلوي که زمزمه‌هاي تجددخواهي در ايران بلند شد و به انقلاب مشروطه انجاميد و سپس ايرانِ مدرن پا گرفت و نهادهاي مدرن در ايران تثبيت شدند و گفتمان ملي‌گرايي به گفتماني مهم در ايران بدل شد. در کتاب «تحول تاريخ‌نگاري در ايران معاصر» مي‌بينيم که اين تحولات چگونه بر تحول تاريخ‌نگاري در ايران اثر گذاشتند و شيوه‌اي نو از تاريخ‌نگاري را در اين کشور رقم زدند. نويسنده در کتاب «تحول تاريخ‌نگاري در ايران معاصر» با ارجاع به منابع گوناگون مربوط به دوره مورد بحث در اين کتاب، نظير کتاب‌هاي تاريخي و برنامه‌هاي درسي مدارس و محتواي کتابهاي درسي و نشريات و خاطرات، نشان مي‌دهد که چگونه برقراري تعامل ميان دولت و محققان و معلمان و دانش‌آموزان و روشنفکران و شاعران و فعالان اجتماعي و ترقي‌خواه مدافع حقوق زنان در طليعه شکل‌گيري ايران مدرن بر شکل‌گيري درکي تازه از ملت و تاريخ و پيدايش تاريخ‌نگاري مبتني بر ملي‌گرايي و هويت ملي و ملت و کشورِ يکپارچه تأثيري مهم گذاشت.