معلمان و سياست‌گذاران همواره با زبان ويژه خود از نابرابري در آموزش و پرورش سخن گفته‌اند. اما غالبا اظهارات آن‌ها در قالب عبارات كلي بيان شده است و برپايه روش‌شناسي خاصي نبوده است. زماني كه از نابرابري در آموزش سخن مي‌گوييم از سنگين‌تر شدن ترازوي امكانات مادي و فرهنگ به نفع گروهي خاص صحبت مي‌شود. اين نابرابري نمودهاي آشكار و پنهاني در زبان عاملان خرد و كلان آموزش و پرورش مي‌يابد.