سوسيوکاوي اصطلاحي ابداعي است براي تلفيق و تلاقي نظر و عمل در چند شاخه از علوم انساني از جمله علوم اجتماعي روانکاوي حکمت عملي فلسفه هاي شرقي و اخلاقيات، تدبير منزل و سياست ،مدن در اين نظريه، اين نقطه عطف قرابتي دارد با آراي انديشمنداني چون اريک فروم ،آدام ،بلانر ياکوب مورنو، رابين ژرژ کالينگوود و ديگران. بخشي از کتاب سوسيو‌کاوي نظريه‌ اي‌ د ر‌باب‌ رهايي‌ و‌ رنج: «جامعه» عين رنج است و اين يک اصل است…. انسان فکر مي‌کند که مي‌تواند همه وجود و ظرفيت‌هاي بالقوه خودش جامعه و انسان‌ها را بالفعل کند. او فکر مي‌کند که همه ايده‌آل‌ها را مي‌شود روي کره خاکي با جامعه پياده کرد. همان لحظه که تو تصور ميکني مي‌تواني امر ايده‌آل را به چنگ بياوري و لباس امر واقع را بر او بپوشاني و بعد بگويي ما به ساحت ايده‌آل ،رسيديم شکاف ايجاد مي‌شود. تناقض و پارادوکس بين ايده‌ها و امر واقع برزخ انسان است. از يک سو به انسان حرکت، جوشش و انگيزه مي‌دهد که دائم به اين امر واقع رضايت ندهد… به قول سقراط که به او مي‌گويند تو داناترين فرد در آتن هستي مي‌گويد که بله درست است اما نه به آن دليل که شما مي‌گوييد من داناترين فرد در آتن هستم نه به دليل اين که دانسته‌هايم بيش‌تر از همه است، بلکه به اين دليل که من مي‌دانم که هيچ نمي‌دانم. فاصله بين امر ايده آل و امر واقع تعريف هبوط انسان است. هبوط يعني اين که انسان بداند يا به اين وجدان برسد که در اين عالم واقع نمي‌توان همه ظرفيت‌هاي ايده آل را به منصه ظهور رساند. اين نوع فهم و دانايي دو پيامد براي انسان دارد يکي اينکه به سمت نيهيليسم يا پوچ گرايي بلغزد و بگويد که پس اين دنيا چيست و به چه دردي مي‌خورد. اگر نمي‌شود به زيباترين زيبايي‌ها رسيد، پس بايد همه چيز را آتش زد و زشتي‌ها را نابود کرد….