قلندريه، جريان مبهم و پرپيچ و تابي است. تاريخ درازي داشته و و ريشه‌هاي بلند و متداومش از تصوف تا فرهنگ عامه را در بر مي‌گيرد. علاوه بر اين در ادبيات و شعر نيز بازتاب گسترده يافته و شاعران صوفي مسلك، اين طريقت را پسنديده و قلندروشي و قلندر روشي پيشه كرده و اصطلاحات آن را در جاي جاي شعر‌هايشان گنجانده‌ان. تصوري كه عموم مردم از درويشان و صوفيان دوره‌گرد داشته و دارند، همين قلندران بوده است. اين‌ها در تمام اجتماعات و اقليم‌هاي اسلامي به صورت افراد يا گروه‌هاي منزوي حضور داشته‌اند. نخستين شعر قلندريرا با مظموني لطيف و زيبا، باباطاهر عريان سرود و اين دو بيتي، آيينه تمام‌نما و باز گوي قصه دراز قلندران در طول تاريخ است: مو آن رندم كه نامم بي‌قلندر نه خان ديرم، مه مان ديرم نه لنگر چو روز آيه بگردم گرد گيتي چو شو آيه، به خشتي وانهم سر