محمدرضا شفيعي کدکني، متولد 1318 در کدکن نيشابور، از شاعران برجسته‌ي معاصر است. مهارت‌هاي گران‌مايه‌اي در نقد ادبي و تصحيح متن‌هاي ارزشمند پارسي دارد. حضور درازمدت در دانشگاه تهران، خوش‌اقبالي شفيعي کدکني را دوچندان کرده است. وي در متن و معرض تمام اتفاقات سياسي، اجتماعي و فرهنگي در دوران پر از التهاب تاريخ معاصر ايران بوده است. تحصيل و پژوهش در دانشگاه‌هاي مختلف اروپا، آمريكا، ژاپن و ديگر كشورها، فرصت مغتنمي را فراهم آورده بود تا به‌عنوان يكي از نظريه‌پردازان معاصر مطرح شود. شفيعي کدکني، دلباخته‌ي زادگاه و ستايش‌گر خراسان بزرگ است و کوچک‌ترين و ناچيزترين ‌بهانه سبب مي‌شود تا او در قالب استعاره، تشبيه، مجاز و کنايه و فرماليسمي درهم‌تنيده‌شده، جامه‌ي گران‌قيمت و منحصربه‌فردي بر تن خراسان بپوشاند و از ناز و کرشمه‌هاي‌اش روايت کند. از طرف ديگر شفيعي کدکني خشم و نفرت از مغول و تاتار را نيز با خود حمل مي کند و چاووشي‌خوان قبيله‌ي ايران است. خود را مسئول ايران مي‌پندارد و همواره در رثاي ايران و گام‌هاي زشت و پلشت مغول ناله سر مي‌دهد. خراسان‌ستايي، مغول‌ستيزي، و فرماليسم سه مولفه يا سه موضوع همگون يا ناهمگون شعر اوست. ترکيب اين سه ‌مفهوم در کنار خردگرايي و سوگواري‌هاي تاريخي، هنگامه‌هاي نو و منحصربه‌فردي خلق کرده‎‌ است. رويکرد کتاب حاضر گذري بر متن و محتواي اين سه ‌ديدگاه اصلي شفيعي کدکني است.