ما چرا بهار را رها كرديم. و به جاي آن تابستان سوزان را. جانشين بهار كرديم. سهم ما از زندگي مجهول بود. و مرگ مدام به ما خيره بود. تكه ناني از سفره برداشتيم. كه بوي كهنگي مي‌داد. پرنده‌ها آرزوهاي ما را. نوك مي‌زدند...