اين کتاب شامل چهار فصل مي‌باشد. فصل اول و دوم کتاب به «بينش اساطيري» و «مباني اساسي بينش اساطيري» پرداخته است. دکتر شايگان در ابتداي کتاب آورده است: ”علت اينکه ما بجاي علم يا آگاهي کلمه? بينش را بکار مي بريم، اين است که در کلمه? بينش شايد نوعي ديد و شناخت بي واسطه و حضوري مستتر باشد، زيرا شناخت اساطيري چنانکه بعد معلوم خواهد شد علمي است به غايت مرموز و حتي مي‌توان گفت سحرآميز. هيچ يک از مقولات متعارف عقل استدلالي مانند رابطه? علت و معلول، جوهر و عرض، زمان و مکان، بدان گونه که در عقل استدلالي از آنها ياد مي‌شود، نه فقط با جهان‌بيني اساطيري منطبق نيست، بلکه چه بسا که معکوس جلوه مي‌کند. زيرا در بينش اساطيري بين افکار، اشياء و تصاوير نوعي «همدمي سحرآميز» هست که باعث مي‌شود جهان اساطيري مانند رؤيايي عظيم جلوه کند که در آن هر چيز ممکن است از هر چيز ديگر پديد آيد و جهان مانند حبابي خيال‌انگيز در طرفة‌العيني ظاهر شود و در لحظه? بعد چون رؤيايي پوچ باطل گردد. از اين رو جهان اساطيري شباهت عجيبب با نيروي متخيله? خلاق شاعران و هنرمندان دارد، يا بهتر است بگوييم که تخيل آفريننده? شاعران و هنرمندان در اصل نقش اساطيري دارد، زيرا يکي از خصايص مميزه? «ميت» نيروي «صورت بخشي»، «فرافکني» يا «طرح‌اندازي» است که به انضمام قوه? سحار کلام و آيين rite و culte اساس بينش اساطيري را تشکيل مي‌دهند.“ در فصل سوم با عنوان «مفهوم زمان در بينش اساطيري»، به موضوعاتي مانند زمان اساطيري، شکاف زمان، زمان در اديان جهان، زمان در ايران قديم، زمان در هند، افسانه? مورچه ها، ماياي ويشنو، زمان در يونان، زمان در چين و زمان تاريخي در مسيحيت پرداخته شده است و در نهايت در فصل چهارم با عنوان «مفهوم مکان در بينش اساطيري»، مفهوم مکان در چين، انطباق اعضاي انسان و اجزاي جهان، قوه? متخيله و فضاي اساطيري، علم تأويل، ماندالا و جغرافياي اساطيري، يانترا، جمع اضداد، البرز کوه اساطيري، ناکجاآباد، کوه قاف، کوه مرو، ميت و آرکتيپ، صورت ازلي فرهنگ ايراني، نبرد با اژدها، دوره? بختگي، ناخودآگاهي جمعي، احياي خاطره? ازلي، ظهور کلام در هند، هفت مرحله? بيداري، عالم صغير، هفت لطيفه? وجود، انسان کامل و ... مورد بررسي قرار گرفته‌اند.