ابراهيم پورداود (1264-1347) ايران‌شناس، اوستاشناس، استاد ممتاز دانشگاه تهران و احياگر زبان و فرهنگ ايران باستان بود. پورداود را بنيان‌گذار ايران‌شناسي در سرزمين ايران و زنده‌کننده? فرهنگ و زبان ايران باستان دانسته‌اند. دلبستگي او به فرهنگ ايران باستان تا اندازه‌اي بود که در مدرسه? فيروزبهرام کلاس‌هايي براي تدريس زبان و فرهنگ باستاني ايران داير کرد و خود نيز به تدريس پرداخت. وي با آگاهي وسيعي که از زبان‌هاي فرانسوي، آلماني، انگليسي، عربي، ترکي و ديگر زبان‌هاي کهن داشت، تمام کتاب‌هاي مربوط به ايران قديم را -که به زبان‌هاي گوناگون بود- در کتابخانه? شخصي گرد آورد و تا آخرين دقايق حيات به مطالعه و بررسي پرداخت و در اين راه از مباحثه و مکاتبه با دانشمندان بزرگ ايران‌شناسي دنياي غرب از جمله مارکوارت، هارتمان، شدر، براون، ميتووخ، مينورسکي، ولف، بلوشه و ... دريغ نمي‌کرد.