فلسفه فيشته در سير ايدئاليسم آلماني پس از فلسفه نقدي كانت نقشي اساسي ايفا كرد. فيشته بر اين عقيده بود كه كانت يگانه پرسش بنيادي فلسفه را مطرح كرده است: تجربه ما از جهان، به منزله امري مكاني ـ زماني و قانونمند چگونه ممكن است؟ پاسخي كه فيشته در اثر حاضر به اين پرسش مي‌دهد يكي از قاطع‌ترين اشكال ايدئاليسم فلسفي است. وي من مطلق منفرد را يگانه سرچشمه‌اي تلقي مي‌كند كه مي‌توان صورت‌هاي معرفت بشري را به طرز ديالكتيكي از آن بركشيد. بنياد آموزه فراگير دانش (1974 ـ 1975) مشهورترين اثر فلسفي فيشته است و دو در آمدي كه وي بعدها به آن افزود پرتوي روشنگر بر نظام وي مي‌افكنند. اين اثر بنياد نظام فلسفي فيشته در دوره ينا (1794 ـ 1799) را، كه از جمله شامل فلسفه دين، فلسفه اخلاق، فلسفه حق و... است تشكيل مي‌دهد، نظامي كه تاثيري شگرف بر سير انديشه سه تن از بزرگ‌ترين فيلسوفان آلماني، هگل و شلينگ و شوپنهاور، نهاده است.