تا زماني كه كاغذ، دوات و قلم چون ياوراني باوفا و بي‌غش در كنارم هستند و مي‌توانم بنويسم من اينجا يك زنداني نيستم. از طرفي چه درصدد انكار برآيم و چه قبول داشته باشم حقيقت آن است كه من يك زنداني‌ام، در حبس روزگار مي‌گذرانم و تنها سلاحي كه در دست دارم شكيبايي است. بايد به شكيب باشم تا ابرهاي تيره دوران سياه حبس از آسمان زندگي‌ام زدوده شوند. بارالها، تو را مي‌خوانم! چقدر حكمت و تقديرت شگفت‌آور و حيرت‌انگيز است!!؟ اي آفريننده هستي، چرا مرا در چنين زمانه‌اي پلشت آفريدي!؟ از چه روي آن كه خودت خلق كردي و مظاهر صنعت را در آن به اكمال رساندي، با حكمت واسعت به او تعالي بخشيدي، با دست خويش پروراندي و روحت را در او دميدي به خودش وانهادي، خوارش داشتي و در ديار آكنده از هراس و هول رهايش ساختي!؟... چرا!!؟