عکاسان خانگي به‌طور معمول موقع عکس گرفتن دوربين را افقي نگه مي‌داشتند که اين روش عاديْ امتيازي بزرگ با خود همراه داشت که مي‌توانستند چشم‌انداز وسيعتر و کاملتري از محل و نحوه‌ي زندگي مردم را نشان بدهند، آداب لباس‌پوشيدن و معاشرت‌کردن و نشست‌وبرخاست و مهمانداري و بچه‌بزرگ‌کردن و رخت‌شستن و پيک‌نيک‌رفتن و کار و زندگي و خوشبختي و بدبختي... عکس‌هايي که اينجا به‌طور عمده اندروني‌اند و خبر چنداني از عکس‌هاي بيروني، عکس‌هايي از زندگي اجتماعيِ عامه‌ي مردم در خيابان‌ها، نيست، عکس‌هايي که همچنان بايد آنها را در بايگاني عکاسان حرفه‌اي پيدا کنيم، نه در آلبوم‌هاي خانگي. آلبوم‌هاي معمولاً چندتايي و گاه چندين‌تايي در هر خانواده، جيبي و چسبي و سگکي با کاغذهاي پوستيِ نقشدار براي جلوگيري از چسبيدن عکس‌ها به هم، يا عطف فنري يا دوخته يا پيچ‌هاي پلاستيکي، نفيس‌ها و گرانقيمت‌ها با کارخانه‌ي کوچکي که توي جلد جاسازي شده بود و با باز کردنِ جلدِ آلبوم ملوديِ همه‌پسند و نوستالژيک پخش مي‌کرد.