او نمرد. نه، او ادامه داد، درست مثل همه که ادامه مي‌دهند. نه آغازي هست و نه پاياني. فقط جنگ است. حتي اينجا در اين اتوبوس که تلق‌وتولوق‌کنان در دل شب پيش مي‌رود. پروانه‌هاي سياه روايتي است گيرا و شاعرانه از دوران محاصر? سارايوو در سال 1992. زورا هنرمند و استاد دانشگاهي است که در جريان ناآرامي‌هاي شهر همسر و مادرش را به انگلستان مي‌فرستد و به اميد آنکه اين درگيري‌هاي موقتي به‌زودي به پايان برسند در سارايوو مي‌ماند. اما طولاني شدن محاصره شهر را به آشوب مي‌کشد و او ناچار است از خاطراتش، از دوستان و همسايه‌ها، و البته از نيروي ماندگار هنر و تخيلش پشتوانه‌اي براي مقاومت بسازد. پريسيلا موريس در اولين کتابش، که برند? جوايز ادبي متنوعي شده، با تکيه بر زندگي واقعي و روايت‌هاي خانوادگي از شجاعت بي‌قيل‌وقال کساني مي‌نويسد که خانه‌شان را رها نمي‌کنند، از لطف و زيبايي‌ شکنند? زندگي که حتي در بحبوح? جنگ هم به قوت خودش باقي مي‌ماند. کتاب از يک سو حکم نامه‌اي عاشقانه و پراميد به شهري جنگ‌زده را دارد و هم‌زمان تأملي است بر نقش و جايگاه هنر در زمان? بحران و مواجهه با فقدان.