خردمندي با جمعي مي‌راند. لطيفه‌اي براي حضار تعريف كرد، همه ديوانه‌وار خنديدند. بعد از لحظه‌اي او دوباره همان لطيفه را گفت و تعداد كمتري خنديدند. خردمند مجددا لطيفه را تكرار كرد تا اين كه ديگر كسي در جمعيت به آن لطيفه نخنديد. او لبخندي زد گفت: وقتي كه نمي‌توانيد. بارها و بارا به لطيفه‌اي بخنديد پس چرا بارها و بارها به گريه و افسوس خوردن در مورد گذشته را فراموش كنيد و به جلو نگاه كنيد.