دو هزار و پانصد سال از تولد تراژدي مي‌گذرد و گزافه نيست اگر بگوييم اين نوشته‌هاي شكوهمند از دوران رنسانس به بعد از سرچشمه‌هاي اصلي ادبيات غرب و الهام‌بخش بسياري از شاعران و نويسندگان و ساير هنرمندان سراسر جهان بوده است. آيسخولوس را پدر تراژدي مي‌نامند، از آن روي كه او نخستين شاعري است كه با نوآوري‌هاي خود، چه در پرداخت مضامين و شخصيت‌ها و چه در نحوه اجراي نمايش‌نامه بر صحنه، اين قالب هنري را تكامل بخشيد. مضمون نمايشنامه‌هاي آيسخولوس بيش از هر چيز بر رابطه آدمي با خدايان استوار است. بسياري از پرسش‌هاي ازلي انسان در اين نوشته‌ها مطرح مي‌شود: آدمي تا چه حد مسئول كرده‌هاي خويش است و تا چه حد محكوم راي خدايان؟ آنگاه كه اراده و آرزوي آدمي با خواست خدايان در تعارض مي‌افتد چه پيش مي‌آيد؟ عدالت خدايان به چه معني است؟ و سرنوشت آدمي آنگاه كه از بسياري قدرت و مكنت سر به طغيان برمي‌دارد؟ به كجا مي‌كشد؟ علاوه بر اين آيسخولوس رويدادهاي مهم زمانه خود را در نمايشنامه‌هايش بازتاب داده است.