خواندن يكباره‌ي كل آثار افلاطون، به ويژه در كوششي كه تمام هم آن جذب اكسير، تلخيص و روشن‌سازي مفاهيم گفتگوهاي كلي اين حكيم بزرگ بوده‌ است نه تنها براي علاقه‌منداني تكميل كننده‌ است كه تا كنون چهار يا پنج گفتگوي او را به تفنن يا ضرورت خوانده‌اند بلكه براي نوجويان تازه‌گام به حيطه‌ي فهم فلسفي يا بيش از آن ادبي نيز واجد دو بهره‌ي قابل توجه است: يكي آن‌كه پايه‌اي بخردانه براي تصورات ، تعقلات و جهان‌نگري اشتياق خواننده مي‌سازد تا آن‌جا كه افلاطون را همواره تا به آخر عمر در كنار خود خواهد داشت و با جنس زمان‌ناپذير بينش وي آشنايي بيشتري حاصل خواهند كرد و دوم دورنمايي در برابر او مي‌نهد تا بيش از پيش در اين بينديشد كه تمامي فلسفه پس از دوران باستان تا امروز به‌راستي چه اندازه از مفاهيم بنيادين او در مواجهه‌ي انسان با راز هستي يا ايمان او به انديشه‌هايي بزرگ فراتر رفته‌اند، به او پيوسته‌اند يا حتي گامي از او فراتر نگذاشته‌اند و همواره چون كودكاني نوآموز در مكتب وي شاگردي مي‌كنند.