تمامِ مقالات حاضر در اين کتاب دست‌کم در يک نکته مشترک‌اند: نمي‌توان به تئاتر انديشيد جز با کلنجار رفتن با مفهومِ تئاتريت؛ يعني با تعيين حدود و ثغور وجه تئاتريِ پديده‌ها. بنابراين جز مقاله‌ي نخست که درصدد است خودِ وجه تئاتري يا تئاتريکاليته (theatricality) را به مثابه يک ابزار مفهومي تبيين کند، مابقي، پيرامونِ يک پديده تئاتريِ مشخص سخن مي‌گويند، اما از وجه تئاتربودگيِ آن؛ از اين که تئاتربودگيِ آن چه شکلي دارد و اين شکل از تئاتربودگي واجد چه مازادهايي است. رويکردِ مقاله‌ها نه کاربرد قالبيِ نظريه‌ها در قرائت يک اجرا «مثلِ موارد آکادميك» بلکه گفتگوي ايده‌هاي نظري با يک اجرا است، يا حتا طرح مفاهيم نظري به ميانجي نمايش‌هايي موردي. به عبارت ديگر اين پرسش که چگونه با تئاتر مي‌شود به وضعيت وجودي و امروز انديشيد. مقالات در اينجا به نسبت هميشگيِ بين تئاتر و سياست وفادار مانده‌اند، و در شقّ تئاترِ اين رابطه آثار صحنه‌اي و اجراها هستند که بيشتر در الويت‌اند و نه متونِ نمايشيِ مکتوب.