هر قدر كه بيشتر در نويسندگي پيش مي‌رويد تنهايي‌تان بيشتر مي‌شود. بيش‌تر دوستان خوب و قديمي‌تان مي‌ميرند. بقيه نقل مكان مي‌كنند. خيلي كم آن‌ها را مي‌بينيد، ولي با آن‌ها مكاتبه مي‌كنيد وهمان اندازه با آن‌ها تماس داريد كه گويي مثل قديم در يك كافه نشسته‌ايد. نامه‌هاي خنده‌دار، مستهجن و غيرمسئولانه را براي خوشمزگي با هم رد و بدل مي‌كنيد، و اين به همان خوبي گپ‌زدن است. ولي با اين همه كاملا تنهاييد چون لازمه‌ي كار كردن، بودن در اين حال و هواست و زمان كار‌كردن كوتاه است كه اگرآن‌را از دست بدهيد احساس گناه مي‌كنيد كه قابل بخشش نيست.