زيبايي‌شناختي نوعي آفرينش مجازي است كه نگرشي خاص را در بيننده برمي‌انگيزد و هم‌چون يك قالب هستي قلمداد مي‌شود كه عواطف و درگيري‌هاي مشابهي را در بيننده به وجود مي‌آورد. چهار عامل نگرش ناظر، رسانه هنري، چارچوب تاريخي ـ فرهنگي، و نيت متجلي در اثر هنري، در فرآيند ارتباط زيبايي‌شناختي يك اثر هنري دخالت دارند و اين عوامل هستند كه ميان قالب بياني اثري هنري و بازسازي تخيلي آن نزد بيننده رابطة نزديك ايجاد مي‌كنند. در همين راستا، بر مبناي سنت هند باستان پرداختن به هنر زيبايي‌شناختي تنها امتيازي خاص، ويژه نخبگان نبود، بلكه بخشي از زندگي مردم عادي را هم شكل مي‌داد و رابطه نزديك ايجاد مي‌كرد. نگارنده در كتاب حاضر، ارتباط زيبايي‌شناختي هنرها را مورد بررسي قرار مي‌دهد و هم‌چنين به چندين نظريه‌پرداز هندي در اين اثر اشاره شده است. عنوان‌هاي فصل‌هاي كتاب عبارت است از: دريافت زيبايي‌شناختي، جايگاه ارزيابي زيبايي‌شناختي، هنر و جامعه و مساله ارتباط، و نمادهاي زيبايي‌شناختي و مفهوم معنا.