آيا چيزي به نام «ذات» يا «طبيعت» انساني وجود دارد؟ چيزي كه بتواند مبنا و اساس داوري‌ها و احكام اخلاقي ما قرار گيرد؟ بديهي است كه هر پاسخي به اين پرسش، كه هسته‌ي اصلي فلسفه‌ي اخلاق را تشكيل مي‌دهد، پيامدهاي خاص خود را داراست. به عقيده‌ي رورتي اثبات يا نفي «ذات انسان» تلاشي نافرجام و بيهوده است. تنها كاري كه مي‌توان كرد آن است كه ببينيم كدام پاسخ، شادكامي و سعادت بيش‌تري را براي جامعه‌ي بشري به ارمغان خواهد آورد. از اين منظر،‌«اخلاق زندگي امروز» عبارت است از به رسميت شناختن هر چه بيش‌تر ديگران، لحاظ كردن هر چه بيش‌تر خواست‌هاي ديگري ـ اعم از زنان، فرودستان، اقليت‌ها ـ و در يك كلام، گستراندن هر چه بيش‌تر «دايره‌ي ما».