اگر در دنياي باستان سير مي‌كنيم و طالب آن‌ايم كه از وقايع گذشته‌هاي دور درك نسبتا درستي كسب كنيم، بايد توقعات مدرنيستي خود را كنار بگذاريم و دنيا را از لحاظ چشم راويان عهد عتيق بنگريم. تاريخ با الاهيات راويان عهد عتيق، تاريخ آباواجداد اين راويان بود. و آباواجداد اين راويان، همه خداگونه بودند. كارهايي در حد خدايان مي‌كردند و سخناني در حد خدايان مي‌گفتند. دنياي اين راويان، دنيايي بود پر از اژدهاي هفت سر و ديو شاخ‌دار و جن دم‌دار و فرشته‌ي بال‌دار و آسمان چند طبقه‌ي پله‌دار. دنيايي بود پر از معجزه، پر از خدا يا خداياني كه دم به دقيقه از آسمان پايين مي‌آمدند و در كار بشر تجسس يا دخالت مي‌كردند. محققان اين دسته از روايت‌ها را روايات يا متون حماسي خوانده‌اند و با اين نام خواسته‌اند اين دسته از متون را از ساير متون و روايات واقعي و تاريخي جدا كنند.