مقوله‌ي مرگ در اثر بيماري در سي‌ سال اخير در ايران توام با ناهنجاري‌هايي بوده كه توجه لازم همه را مي‌طلبد. برخي از شهروندان به علت نا علاج بودن بيماريشان و با وجود درد و رنج به حاشيه‌ي كارگاه‌هاي درماني رانده شدهاند. تقاضاي اتانازي (به‌مرگي فعال) در كشور در روندي نامتعادل و متاثر از بعد اقتصادي كاربرد يافته است. در حالي كه مقررات شفاهي اين كاربرد را تحت پوشش نداشته، برخي نگران ناهمگوني ميان ميل شخصي، اعتقادات مذهبي يا فلسفي خويش با اين روند نا منظم جاري در كشور هستند. هدف اين تحقيق اشاره به برداشت‌ها‌ي فلسفي، تاريخي، احاديث و فتاوي و هم‌چنين ارجاع به تجربه‌ جوامع غربي و لوايح قانوني نهادينه شده در اين كشور‌هاست تا شهرواندان ايراني بي‌‌هراس و با پيش‌درآمدي از كاوش متخصصان ( پزشك، جامعه‌شناس، روحاني و حقوق‌دان)، بحثي شفاف در جامعه مطرح و مسئولان، پزشكان و پيراپزشكان را متوجه اهميت تهيه‌ي متون قانوني جامع در اين زمينه كنند.