آواز کافه غم‌بار سومين رمان کارسون مکالرز، نويسند‌ي زن امريکايي، است که در سال 1951 منتشر شد. بسياري اين رمان کوتاه را بهترين اثر مکالرز مي‌دانند؛ رماني معرف گوتيک جنوب که تمامي ويژگي‌هاي اين ژانر را يکجا در برمي‌گيرد. داستان پيردختري عجيب‌وغريب و اهل جنوب که در آبادي دلگيرکننده‌اي با آشپزي سياهپوست تنها زندگي مي‌کند و گرفتار مثلث عشقي عجيبي مي‌‌شود. آواز کافه‌ي غم‌بار مجموعه‌اي است عجيب از شخصيت‌ها، شخصيت‌هايي ساکن آبادي دلگير که داستان آنجا اتفاق مي‌افتد. پيرنگ تکان‌دهنده‌ي اثر در کنار مثلث عشقي عجيب و تکان‌دهنده‌تر از اين زاويه‌ي ديد راوي در سراسر اين رمان کوتاه لذت خواندنش را دوچندان مي‌کند. راوي بي‌طرف و ريزبيني که مدام بازي‌هاي سرنوشت را به خواننده‌اش يادآور مي‌شود. آواز کافه‌ي غم‌بار طرحي است گروتسک از قدرت ويران‌سازي عشق. آنچه موقع خواندن آن پيش‌روي ماست متني است که به زيبايي پرداخت شده است، نوشته‌اي که ما در آن ناخواسته تک‌گويي دروني شخصيتي را مي‌شنويم که يادآوري مکرر خاطرات اوا را قادر مي‌سازد بر ملال خود غلبه کند و در مقابل فشارهاي تحليل‌برنده‌‌ي جهاني که خوب مي‌شناسدش مقاومت کند. آواز کافه‌ي غم‌بار ترانه‌ي روح بشر است. از مقال? «راوي درون‌نگر در آواز کافه‌ي غم‌بار» نوشته‌ي جان مک‌نَلي «مکالرز در آواز کافه‌‌ي غم‌بار، به آميزه‌اي پيچيده و ظريف از امر واقعي و امر افسانه‌اي دست يافت، آميزه‌‌اي از امر کميک و امر غم‌انگيز و نيز آميزه‌اي از امر محلي و امر جهاني. در اين رمان کوتاه او ايجاز، تسلط، عينيت و تناسبي فوق‌العاده به دست آورد.» مارگارت بي‌. مک‌داول