هرچه به پايان هشدار ابووقاص نزديك‌تر مي‌شديم ضربان قلب‌هايمان بالاتر مي‌رفت. نيم ساعت تمام شد. در باز شد. ابووقاص آمد داخل. نگاهي كرد به ظرف دست‌نخورده صبحانه و به چهره يكايك ما. پك محكمي زد و سيگارش را انداخت روي پتو و با پا لهش كرد و گفت: نمي‌خوريد؟ گفتيم نه!