راوي داستان، مردي كه آزارش به مورچه نمي‌رسد، آدم صلح‌جويي كه مي‌خواهد همه را آشتي بدهد، شهروند مودبي كه خاضعانه به قانون، به پليس، به رئيس، و به زن احترام مي‌گذارد(مثلا حتي يك بار هم نام خود را پيش از قهرمان زن كتاب نمي‌آورد) كه همواره به ملاحظه تنگناهاي موجود كوتاه مي‌آيد، آرزوي بزرگ فيلم‌سازي را به خواب مي‌سپارد و در عالم واقع آن را به اميد تهيه دو سه حلقه فيلم تخفيف مي‌دهد... مردي است سليم‌النفس كه در همه چيز منفعل است، حتي در عشق‌بازي. او حرف شنو و سربزير است. در آغاز داستان اين گلورياست كه او را به مسابقه مرگ‌بار رقص مي‌كشاند، اما وقتي به صحنه مي‌رود، وظيفه‌اش را تا حد ممكن بي‌نقص انجام مي‌دهد. و چون بلند پروازي‌هايش را مهار كرده، در آخر كار فقط به مواهب رايگان طبيعت، مثلا آفتاب، قانع است. گرچه از اين يكي هم محروم مي‌ماند. با معصوميت كم‌نظيري سقوط ارزش‌ها و خيمه شب‌بازي ادعاها را در جامعه سرمايه سالاري روايت مي‌كند، اما هرگز قضات نمي‌كند، زيرا حتي در دم مرگ هم نمي‌خواهد درگير شود. و بالاخره آدم‌كشي او هم بگونه‌اي ساده لوحانه صورت مي‌گيرد.