آن‌جا كه وطن بود تاريخ بشر روايت مجعول نقاب‌داران است. باور نكنيد جناب مظفري! به دورغ‌هاي شيرين اعتماد نكنيد. واقعيت چيزي است، تاريخ چيزي، خاطره چيزي و داستان چيزي ديگر. تنها در هنر است كه ما چهره‌هاي برهنه آدم‌ها را مي‌بينيم. كار هنر دريدن پيراهن اين تاريخ است. و اگر خاطره تنها ارزشي داشته باشد، نه گزارش، بلكه آغشته شدنش به همين روياهاست. و انسان چه دارد جز روياهايش؟ چه دارد جز خلق كردن جهاني در ذهن در برابر اين جهان كه حتي شيطانش نوميد است؟ خاطره‌ها الزاما گزارش نيستند، فرار از گذشته رقت‌بارند. خاطره‌ها تصاوير آينه‌اند. حتي شفاف‌ترين آينه طرف راست صورتت را چپ و چپ را راست مي‌نماياند.