در طول تاريخ بشر و در فواصل زماني منظم، همه‌گيري‌هاي جهاني فاجعه باري رخ داد که آخرين مورد آن (همه‌گيري جهاني آنفولانزاي اسپانيايي در سال 1918) يک قرن پيش، درست قبل از ظهور روان‌درماني مدرن به عنوان يک علم و تخصص باليني، اتفاق افتاد. در نتيجه، روان‌درماني در آن زمان فرصت کمي داشت تا به طور جدي، اين پديده تاريخي مهم را از دريچه باليني و علمي آن بررسي کند. اما امروزه در منابع آسيب‌شناسي و ساير منابع، در خصوص اينکه چرا در کشورهاي توسعه‌يافته که توليدکننده اغلب پژوهش‌ها و توليدات علمي هستند، کم‌تر به ابعاد رواني همه‌گيري‌ها مي‌پردازند، توضيح کمي مي‌توان پيدا کرد. با اين حال، اين نقصان توجه را مي‌توان اين گونه توجيه کرد که به استثناي اپيدمي HIV و - آنفولانزاي فصلي، شيوع اغلب بيماري‌هاي عفوني و فشار ناشي از آن‌ها، به کشورهاي در حال توسعه محدود مي‌شود و بخش اعظمي از منابع ملي و بين‌المللي (در صورت وجود) مراقبت‌هاي بهداشتي درماني اين کشورها را صرف خود مي‌کند.