اگر در دوره‌اي از فعاليت نويسندگي‌ام به قصه‌هاي عاميانه يا قصه‌هاي پريان كشش داشتم، نه نتيجه وفاداري به سنت قومي بود (چون من در يك ايتالياي كاملا مدرن و جهان وطن ريشه دارم) و نه نتيجه نوستالژي براي چيزهايي است كه در كودكي خوانده‌ام، (چون در خانواده من بچه‌ها فقط بايد كتاب‌هاي درسي مي‌خواندند، بخصوص كتاب‌هايي كه پايه علمي داشتند) بلكه به اين دليل بود كه من به سبك و ساختار، به ايجاز اين روايت‌ها، به ضرباهنگ و منطق خشك آنها اهميت مي‌دهم. به هنگام نسخه‌برداري قصه‌هاي ايتاليايي از روي اسنادي كه پژوهشگران ادبيات عامه در قرن گذشته جمع‌آوري كرده بودند، وقتي اصل نوشته‌ها را بي‌نهايت موجز ديدم بسيار لذت بردم من سعي دارم از اختصار ستايش كنم و آن را منتقل كنم و در ضمن سعي دارم كه قدرت قصه را در حد امكان القا كنم.