براي شناخت آثار احمد محمود، بايد از نخستين مجموعه داستان كوتاه يعني «مول» كه در سال 1338 چاپ شد، آغاز كرد. مجموعه‌اي كه حضور او را در مقام نويسنده‌اي جستجوگر و قدرت‌مند اعلام داشت. داستان‌هاي «مول» و بيشتر داستان‌هاي مجموعه‌هاي «دريا هنوز آرام است» (1339) و «بيهودگي» (1341) سرشار از مشاهدات دقيق درباره كار و زندگي مردم عادي است. در واقع مي‌توان گفت گستره قصه‌هاي او سرزمين عطش‌ناك جنوب و زندگاني ساده اما پررنج مردم آن ديار است. اين داستان‌ها غالبا كوتاه هستند و گفتگوي دروني در آن‌ها غلبه دارد و با ايجاز نوشته شده‌اند كه واقعيت‌هاي اجتماعي را بيان مي‌كنند، به ويژه شرح زندگي مردم فرودست جامعه را كه رنج مي‌برند، كار مي‌كنند و پناهگاهي ندارند، با اين همه چرخ زندگي اجتماعي را صبورانه پيش مي‌برند. بي‌شك لقب داستان‌سراي جنوب ايران بيشتر برازنده احمد محمود است كه بدون گرايش به فوت و فن داستاني مدرنيسم، واقعيت خشن زندگاني مردم جنوب ايران را در افق تاريخي نشان مي‌دهد.