کتاب «سه قطعه» مجموعه‌ي سه نمايشنامه از نويسنده‌ي شهير «پيتر هاندکه» است که با فرمي خاص به موضوع پيچيده‌ي زبان و کارکرد آن را در درام پرداخته است. نمايشنامه‌هايي که در اين مجموعه گنجانده شده‌اند با عناوين «يک قطعه براي گفتن»، «فرياد کمک» و «معلم من، پاي من» اول بار با انتخاب عباس نعلبنديان به فارسي برگردانده و در مجموعه‌اي با همين عنوان منتشر گرديده است. در ابتداي کتاب و پيش از ارائه‌ي نمايشنامه‌ها مقدمه‌اي از آربي آوانسيان و گفتگويي از پيتر هاندکه آورده شده است که مخاطب را براي ورود به جهان پر پيچ‌وخم هاندکه آماده مي‌کند. هاندکه نوبليست ساختارشکن اتريشي در اين سه نمايشنامه نه‌تنها کارگردان و بازيگر که براي خواننده‌ي کتاب هم برنامه‌ي مفصلي در نظر گرفته و با تغيير فاصله مخاطب از اثر و اتخاذ زباني ساختارشکن موضع مخاطب را از خواننده‌ي صرف تغيير مي‌دهد و براي او نيز يک رل مخصوص در نظر مي‌گيرد. بازي مخاطب اما از جنس بازي بازيگران نيست، همه چيز قرار است که در ذهن مخاطب رقم بخورد بر همين اساس اشارات حداقلي و سازمان‌يافته‌ي هاندکه باعث مي‌شود مخاطب با تخيل خود صحنه را تصور کند. مثلا نمايشنامه‌ي معلم من، پاي من که يادآور يکي از آثار شکسپير است با نگاهي به يکي از داستان‌هاي کوتاه هاندکه نوشته شده است. در آن داستان از يک دستگاه چغندر خردکن نام‌برده مي‌شود که مردي هنگام آموزش کار با آن سري را قطع مي‌کند. در اين نمايشنامه از ابتدا چيز مخوفي زير کيسه‌ي سياه پنهان شده که در صحنه‌هاي آخر متوجه مي‌شويم همان دستگاه چغندر خردکن است که باعث خلق صحنه‌اي وحشتناک مي‌شود. اما نويسنده اين اتفاق را تصويرسازي نکرده و تنها با حذف يکي از شخصيت‌ها اين تصور را ايجاد مي‌کند که همان اتفاق براي او هم رخ‌داده است. هاندکه اين داستان را در فضاي روستايي و مابين دو مزرعه روايت مي‌کند و طغيان در يک خانه را به سطح جامعه با استفاده از موسيقي خاص و تمهيدات زباني بسط مي‌دهد. در تمام نمايشنامه‌هاي اين مجموعه نويسنده با تغيير فاصله‌گذاري بين مخاطب و اثر و شورشي که عامدانه بر زبان و کارکردش داشته است باعث خلق مجموعه‌اي آوانگارد و ناآشنا شده که مخاطب تئاتر و ادبيات نمايشي را غافلگير مي‌کند. ترجمه‌ي نعلبنديان و طرح جلد بسيار مفهومي اردشير محصص نيز از ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد اين اثر است که باعث دريافت‌هاي بيشتر و دقيق‌تر از متن هاندکه مي‌شود.