اين دو نمايشـنامه حاصل يک نگاه تجربي در يک فاصله ي سي ساله است. گزارش محرمانه ي اکتاويو والدز را در سال 1365 و در 24 سالگي نوشتم که در زمستان 1366 اجرا شد. نوشتمش به نيت استفاده از ترفندهاي شگفت انگيز نمايشنامه نويساني چون آگوست استريندبرگ، تورنتون وايلدر، مورى شيسـگال و اکبر رادي. اداي ديني به اين بزرگواران که قدم هاي مؤثري در ارتقاي هنر نمايشنامه نويسي جهان و ايران برداشتند. سي سال بعد، در زمستان 1395 فرصتي پيش آمد تا باز هم در يک کار کارگاهي طولاني، نمايش ديگري را با گروه هنرجويان مهتاب نصـيرپور به صحنه بياورم! با نام «بيست نمايشنامه ي کوتاه درباره سلفي». در اين فاصله ي 30 ساله چيزهاي بيشتري آموختم و اين آموخته ها در پرداختن به موضوع نمايش يار به کارم آمد. و براي من گونه اي آزادي به همراه آورد در بازآفريني پديده اي به شدت تکراري به نام «سلفي».