توصیفات جاندار موراکامی به دنیایی جان می‌بخشد که غالبا تیره و تار و نامساعد است، آن‌جا که دسیسه‌چینی دنیوی و نقایص شخصیت‌هایش اغلب امکانات شکوفای خرسندی و سعادتشان را ویران می‌کند. از راه زبان برانگیزاننده‌اش حال و هوایی پر دلهره و انتظار و سورئالیسم پدیدار می‌شود. ”آسمان تاریک ماند، انگار سرپوشی رویش گذاشته بودند و دنیا از نمناکی سنگین بود.” موراکامی یک‌جا از این رمان چنین می‌نویسد و حال و هوای محزون اضطراب‌آوری را تصویر می‌کند. شخصیت‌پردازی او که در توجه به همانندی و جزئیات به همین نحو منحصر به فرد است، واقعیتی را ترسیم می‌کند که به طود چشم‌گیری واقعی است - تا خواننده بنا کند به ژرف‌کاوی در آن‌ها.