توصيفات جاندار موراكامي به دنيايي جان مي‌بخشد كه غالبا تيره و تار و نامساعد است، آن‌جا كه دسيسه‌چيني دنيوي و نقايص شخصيت‌هايش اغلب امكانات شكوفاي خرسندي و سعادتشان را ويران مي‌كند. از راه زبان برانگيزاننده‌اش حال و هوايي پر دلهره و انتظار و سورئاليسم پديدار مي‌شود. ”آسمان تاريك ماند، انگار سرپوشي رويش گذاشته بودند و دنيا از نمناكي سنگين بود.” موراكامي يك‌جا از اين رمان چنين مي‌نويسد و حال و هواي محزون اضطراب‌آوري را تصوير مي‌كند. شخصيت‌پردازي او كه در توجه به همانندي و جزئيات به همين نحو منحصر به فرد است، واقعيتي را ترسيم مي‌كند كه به طود چشم‌گيري واقعي است - تا خواننده بنا كند به ژرف‌كاوي در آن‌ها.