بر خلاف گفتمان‌هاي فرهنگي و اجتماعي که مفاهيمي مانند سالخوردگي و فناپذيري را پس مي‌زنند، جريانِ اگزيستانسياليسم نشان مي‌دهد که گريز از مرگ در قالب ترس از سالخوردگي، تنها از رويکردي غيراصيل به زندگي ناشي مي‌شود. کتاب حاضر، به سالخوردگي به مثابه‌ي گشايشي اگزيستانسيال مي‌نگرد: دوره‌اي که در آن توهمِ تداومِ «خود» فرو مي‌پاشد و واقعيت تناهي آشکار مي‌شود. نويسنده با اشاره به متفکران مختلفي از فرويد تا هايدگر مي‌کوشد نشان دهد که بدنِ فرتوت، زمانِ زيسته و فقدان، سوژه را به مواجهه‌اي بي‌پرده با پيري و مرگ به عنوان بخشي از هستي فرا مي‌خوانند. اين کتاب ستايشي است از سالخوردگي به مثابه‌ي فرصتي براي بازيابي معناي زندگي در سايه‌ي پايان.