اگر پاره‌اي از ذهني‌ترين و تاريک‌ترين جريان‌هاي ادبي قرن بيستم نسب خود را به جويس مي‌رسانند، در عين حال پاره‌اي از زنده‌ترين و روشن‌ترين جريان‌ها نيز ــــ‌ به ويژه در آمريکا ــــ باز از جويس سرچشمه مي‌گيرند. فاکنر و همينگوي ودوس پاسوس و تورنتون وايلدر همه شاگرد جويس محسوب مي‌شوند؛ و پيروان آن‌ها نيز به سنت جويس تعلق دارند. اما از اين ميان دوس پاسوس از لحاظ گرفتن و منتقل کردن شيوه‌هاي جويس، و به ويژه از لحاظ دنبال ‌کردن روحيه‌ي آزمايشگري او، بيش از ديگران شايان توجه است. دوس پاسوس در دوران مترقي خود، يعني پيش از جنگ داخلي اسپانيا (زيرا پس از اين جنگ مرتجع شد)، آزمايشگرترين نويسنده‌ي آمريکا بود. در رمان‌هاي بزرگ او، يو. اس. اي. و منطقه‌ي کلمبيا و منهتن ترنسفر، قهرمان داستان فرد معيني نيست، بلکه خود جامعه‌ي آمريکاست. نويسنده در توصيف و زنده ساختن صحنه‌اي اجتماعي همان‌قدر تلاش مي‌کند که رمان‌نويسان ديگر به پروراندن سيرت قهرمانان خود مي‌پردازند. آدم‌ها، در برابر جامعه، در مرتبه‌ي دوم قرار مي‌گيرند. نويسنده مي‌خواهد تأثير محيط اجتماعي، و به ويژه محيط اقتصادي، را بر افراد نشان دهد. بنابراين بايد محيط را زنده و در حال حرکت ترسيم کند. تکه‌هايي از ترانه‌هاي روز، نطق‌هاي سياسي، تيترهاي روزنامه‌ها، بيوگرافي اشخاص واقعي و «تاريخي» ــــ که زندگي‌شان با زندگي آدم‌هاي داستان درآميخته است‌ــــ لاي داستان بُر مي‌خورد. ديد «دوربيني» و «امپرسيونيستي»، و حتي «فيلم خبري»، همه مواد کار دوس پاسوس را تشکيل مي‌دهند. اين وارستگي از قيد‌و‌بندهاي متداول رمان‌نويسي، اين خطر کردن، اين آمادگي يا دست‌کم اين داوطلب شدن براي طبع‌آزمايي در انواع شيوه‌ها، در يک کلام اين «مدرنيسم»، درسي است که دوس پاسوس از جويس آموخته است. و جوهر اين درس عبارت است از پاسخ دادن به مقتضيات موضوع کار.» برگرفته از مقدمه‌ي زنده‌ياد نجف دريابندري بر رگتايم اثر اي.ال. دکتروف