يا آن مجلد دوم شاهکار سورن کيرکگور است. نويسنده‌اش با نام مستعار B معرفي مي‌شود، آقاي قاضي متأهلي که در نامه‌هاي بلندي که به A، نام مستعار نويسنده‌ي جوان و زيبايي‌دوست مجلد اول، مي‌نويسد مي‌کوشد او را متقاعد کند که اگر به زندگي از منظر اخلاق، يعني با پذيرفتن مسئوليت و تعهد، بنگرد زندگي‌اش سرشارتر و کامبخش‌تر خواهد شد. A خود را وقف ميل به تفريح و تفنن هنري کرده است و آقاي قاضي معتقد است انسجامي که زندگي زناشويي به آدمي مي‌بخشد شادي و شعفي افزون بر اغواپيشگي محض مي‌آورد، هرچند کشفِ اين طرب ديرپاتر شکيبايي و پايبندي مي‌طلبد. قاضي به دوست جوانش يادآور مي‌شود که فهم مشترک ما از ماجراهاي عاشقانه به لطف آفريده‌هاي هنري شکل مي‌گيرد که غايت‌شان انبساط خاطري است که درست در لحظه‌اي که پاي در گل‌ولاي زندگي هرروزه مي‌گذاريم از کف مي‌رود و جا به ملال مي‌سپارد. قاضي معتقد است اگر A زندگي اخلاقي پيشه کند مي‌تواند جان خويش را نجات دهد. حل معما در تذکار اين حقيقت نهفته است که گرچه زندگي ارزش زيباشناختي دارد جنبه‌ي داوري اخلاقي هم دارد. A با غفلت از ارزش‌هاي خموش و ملال‌انگيزِ رشد و امنيت و عشق مبتني بر ازخودگذشتن به روح خويش آسيب مي‌رساند. اين مجلد افزون بر تأمل در باب پرسش‌هايي فلسفي چون رابطه‌ي جزئي و کلي،‌ قاعده و استثنا، انتخاب و آزادي، لذت و سعادت، حاوي خطبه‌اي کم‌نظير درباره‌ي نسبت احساس گناه و پذيرش مسئوليت و نطفه‌ي شق سومي از زندگي است که با جهش ايماني ممکن مي‌شود، ترازي از هستي انساني که کيرکگور در ترس و لرز آن را مي‌کاود.