در اين مراقبه غنايي در مورد گوش دادن، ژان لوک نانسي صدا را در ارتباط با بدن انسان بررسي مي کند. گوش دادن چه تفاوتي با شنيدن دارد؟ گوش دادن به چه معناست؟ آنچه شنيده مي شود با آنچه ديده مي شود چه تفاوتي دارد؟ برخلاف هنرهاي تجسمي، صدا جلوه هايي توليد مي کند که مدت ها پس از توقف آن باقي مي مانند. نانسي مي‌گويد بدن خود مانند اتاقک پژواک است که با ارتعاشات دروني و همچنين توجه بيروني به موسيقي پاسخ مي‌دهد. از آنجايي که «گوش پلک ندارد» (کوينارد)، صدا را نمي توان مسدود کرد يا ناديده گرفت: تمام وجود ما در گوش دادن درگير است، همانطور که در تفسير آنچه مي شنود دخيل است.