نائو كو ساعت شش و سي و چهار دقيقه بعد از ظهر از كنار اتومبيل پارك‌شده سفيدرنگي مي‌گذرد. بي‌آنكه سايه دو نفر را داخل آن ببيند. يكي از آن‌ها از پنجره‌اي كه شيشه‌اش پايين آمده صدايش مي‌زند و سوالي مي‌كند، در حالي كه نفر دوم بي‌صدا و عبوس مثل نينجاها از ماشين پياده مي‌شود. نويسنده در قالب روايت‌هايي موازي، با ضرباهنگي متناسب و فكر شده سرنوشت مشترك و اسرارآميز آدم‌هايش را درشرق آسيا به تصوير مي‌كشد، قربانيان سياسي رژيمي منزوي اما مخوف در دهه هشتاد ميلادي، ماجراي چندين فقره آدم‌ربايي.