«خود مردم‌اند که مي‌گذارند جبار سرکوبشان کند و بدتر از آن اينکه سبب سرکوب خود هم مي‌شوند زيرا اگر از بندگي دست مي‌کشيدند از آن مي‌‌رهيدند. مردم به دست خود در بند کشيده مي‌شوند، خودشان گردن به يوغ مي‌‌سپرند و با پا‌ خود به کشتارگاه مي‌‌روند. بر سر دوراهي ميان بنده ماندن و آزاد زيستن، خود مردم‌اند که آزادگي را پس مي‌زنند و بندگي پيشه مي‌‌کنند. مردم خود به اين ذلت تن در مي‌دهند و در طلب آن هم مي‌‌دوند.» اتيين دولا بوئسي «گفتار در بندگي خودخواسته» را در ميانه قرن شانزدهم نوشت؛ زماني که 20 سال بيشتر نداشت و در دانشگاه شهر اورلئان حقوق مي‌خواند. او را بيشتر به سبب دوستي‌اش با مونتني مي‌شناسند و مشهور است که مونتني‌ مقاله «در باب دوستي» را به ياد بوئسي نوشته است. اين کتاب بعدها به يکي از شاهکارهاي زمان خود بدل شد و هنوز مرجع بسياري از فيلسوفان است. او در اين رساله ماهيت استبداد و چگونگي تشکيل، تثبيت و استمرار حکومت‌هاي استبدادي را بررسي مي‌کند و با استناد به نمونه‌هاي تاريخي، علت دوام جباريت را طي نسل‌هاي پياپي نشان مي‌دهد.