چنین است که نمایش‌نامه‌های ایبسن صرفا یا حتی عمدتا به زن و مسائل زنان بپردازد. مجموعه‌یی هم که ایبسن از چهره مردان فراهم کرده است. هم بدان‌سان، چشمگیر و تحسین‌انگیز است. منتها، با آثار ایبسن بود که زن برای نخستین‌بار رخصت یافت در سینما فردی تمام عیار فردی تام و تمام و درخور توجه، فردی مستقل از مردان موجود در صحنه نمایش در ححنه عرض اندام کند؛ و این یقینا از دریچه ذهنیت حاکم بر عصر ویکتوریا [= عصر سنت‌مداری] شایسته و پسندیده نبود.