نوسان ساختار قدرت سياسي در رژيم فعلي ايران به گونه‌اي است كه مي‌توان از امتناع ساختاري گذار به دموكراسي در آن سخن گفت." اين نتيجه‌اي است كه حسين بشيريه در پايان يكي از فصل‌هاي كتاب "گذار به دموكراسي" مي‌گيرد. كتاب "گذار به دموكراسي" مجموعه‌اي است از چند مقاله كه به كوشش حسين بشيريه منتشر شده است. در اين كتاب، سه مقاله به قلم حسين بشيريه، چهار مقاله ترجمه شده از زبان انگليسي و يك مقاله، نوشته‌ي منصور انصاري است. سه مقاله‌اي كه نوشته‌ي حسين بشيريه است و سه فصل اول كتاب را تشكيل مي‌دهند، در واقع چهارچوب اصلي آراي مطرح شده در كتاب هستند و مقالات بعدي به نوعي به مسائل فرعي‌تر در زمينه‌ي "گذار به دموكراسي" مي‌پردازند. عنوان اولين مقاله‌ي اين كتاب، "موج جديد نظريه‌هاي گذار به دموكراسي" است. بشيريه در اين مقاله بيشتر نظريه‌هاي متأخر درباره گذار از رژيمي‌ غير دموكراتيك به رژيمي دموكراتيك را بررسي مي‌كند. او نظريه‌هايي را كه درباره شكل‌هاي مختلف گذار از رژيم اقتدارطلب به نظام دموكراتيك، زمينه‌هاي اجتماعي و كارگزاران گذار به دموكراسي و فرايند استقرار و تحكيم دموكراسي در كوتاه مدت وجود دارد، صرفا مطرح مي‌كند تا در مقالات بعد با استفاده از اين پايه‌ي نظري نمونه‌هاي واقعي گذار به دموكراسي و نيز مورد ايران را تحليل كند. يكي از نكات مهم اين مقاله، تأكيدي است كه بشيريه بر نقش نخبگان حاكم (هيأت حاكمه) در فرايند دموكراتيزاسيون مي‌كند. او مي‌نويسد «اين باور رايج كه دموكراسي در نتيجه‌ي عواملي چون رشد اقتصادي، توسعه و بالا رفتن سطح سواد به وجود مي‌آيد در سال‌هاي اخير به نقد كشيده شده است».