چزاره پاوزه نويسنده تنهايي‌هاست، نويسنده آنان که هماره در ميان جمع حضور مي‌يابند و در جمع حل نمي‌شوند. نوع تنهايي شخصيت‌هايش چنان عمقي دارد که در ارتباط‌ها جز در سطح نمي‌مانند. در اشعار او انسان در معناي عميقش حضور دارد و هيچ گاه پرداختن به سياست و اجتماع، او را از پرداختن به عمق ادراکات انساني باز نمي‌دارد. من سرزمينم را هنگامي يافتم که همراهانم را يافتم، سرزمين بيچاره‌اي که هيچ نکردن و به آينده انديشيدن در آن فضيلت است. کاري به تنهايي براي من و خودم انجام نمي‌شود؛ ما نمي‌توانيم خود را از ريشه به در آريم، حال آن که رؤياهامان هميشه بيهودگي و بيکاريِ صادقانه بوده‌اند. متولد شديم تا در حوالي همين تپه ها پرسه بزنيم، بدون زنان، با دستاني بر پشت