هانس-گئورگ گادامر يكي از برجسته‌ترين متفكران اروپايي قرن بيستم بود. فلسفه‌ي او مخصوصا به كشف متداول‌ترين الگوهاي تجربه و تفكر - كه هرگاه مردم در جست‌وجوي فهم جهان و يكديگر هستند، زماني‌كه متون يا ديگر نمودهاي معنا را تفسير مي‌كنند و هنگامي كه هنر يا طبيعت را به گونه‌اي فريبنده، لذت‌بخش و معنادار تجربه مي‌كنند، رخ مي‌دهد - اختصاص دارد. گرچه گادامر به طور خاص درباره‌ي معماري كم نوشته است، نوشته‌هاي او در باب هنر و زيبايي‌شناسي گسترده است و نقشي محوري در برنامه‌ي كلي فلسفي او بازي مي‌كند. به همين علت، در طول دهه‌ها، انديشه‌ي او بر طيف گسترده‌اي از معماران و نظريه‌پردازان معماري نفوذ داشته است. يك رويكرد هرمنوتيك به معماري، الگوي هرمنوتيك تفكر و تجربه را در حوزه‌هاي مختلف حرفه‌ي معماري كشف مي‌كند. اين الگو ممكن استدر فعاليت آفرينش‌گرانه‌ي معمار و فهم زيباشناختي آفرينش‌هاي او يافته شود. شايد در راهي كه معماران براي شناخت سنت‌هاي معماري و نوشته‌هاي معمارانه دنبال مي‌كنند، نهفته باشد. مي‌شود آن را در مسيري كه همه‌ي كساني كه در پيشه‌ي معماري همكاري مي‌كنند (كارفرمايان، جامعه، بساز بفروشان، مديران و طراحان) همديگر را درك كرده و با يكديگر كار مي‌كنند، يافت. به قول وسلي، نسبت معماري به فرهنگ همچون كتاب است به سواد. همين اهميت معماري از جهت فرهنگي است كه بسياري از دانش‌جويان را به سوي اين رشته جذب مي‌كند. آن‌ها احساس مي‌كنند كه معماري فقط جذاب و لذت‌بخش نيست، بلكه براي زندگي مهم است. معماري مي‌تواند، به روش خودش، در غني كردن يك اجتماع و نمايش اهميت آن جامعه مشاركت كند. اين ساحت معنا، بخشي از چيزي است كه معماري را به فلسفه نزديك مي‌كند، اما نياز نيست كسي دانش‌جوي يكي از دو رشته‌ي فلسفه يا معماري باشد تا در حدودي بفهمد كه معماري، حامل معاني عميق انساني است.