کوچکي امتيازاتي دارد. چيزهاي بزرگ اغلب بي در و پيکر، ناپخته و ناشيانه‌اند؛ کوچکي قلمروي وقار و زيبايي است. قلمرو کمال هم هست. رمان در ذات خود فراگير است. داستان کوتاه، در مقابل، ذاتاً گزينشگر است. از آن‌جا که تقريباً همه چيز را کنار مي‌گذارد، مي‌تواند به آنچه باقي مي‌ماند شکل کاملي ببخشد. حتي مي‌تواند مدعي نوعي کمال باشد. چيزي که براي رمان اهميت دارد بزرگي است، قدرت است. تهِ دلش داستان کوتاه را به خاطر قناعتش تحقير مي‌کند. کمال، دلخوشيِ آنهايي است که هيچ چيزِ ديگري ندارند. در دنيايي که رمان‌هاي متکبر بر آن حکم مي‌رانند، کوچکي ياد گرفته راهش را با احتياط باز کند. داستان کوتاه به دگرگوني باور دارد. به نيروهاي پنهان باور دارد. روش داستان کوتاه کشف و شهود است. کوچکي‌اش عامل قدرت اوست. از کوتاه بودن خود شادمان است. مي خواهد باز هم کوتاه‌تر باشد. فقط يک کلمه باشد. اگر بتواند آن کلمه را پيدا کند، تمام جهان با غريوي از درونش زبانه خواهد کشيد. آرزوي عجيب داستان کوتاه همين است؛ باورِ عميقش، بزرگيِ کوچکي‌اش همين است.