نوشته‌هاي باليني فرويد كه در اين‌جا گزيده‌اي از آن‌ها گرد آمده، تأملاتي هستند كه به شكلي از رابطه سوژه با خود، مجال بيان مي‌دهند. در اين بيان شدن، آناليز در مقام رابطه و كردار، مبناي صورت‌بندي برخي مفاهيم قرار گرفته كه اهميت انتقادي‌شان بعدها به واسطه «بازگشت به فرويد» برجسته‌تر مي‌شود. اين نوشته‌ها از نسبتي ميان درمان باليني و تأمل در نفس حكايت دارند كه در نتيجه آن، مسائل رواني به منزله مسائلي برخاسته از شكاف‌هاي زندگي مدرن ظاهر مي‌شوند. روان‌كاوي از طريق اين نوع مسئله‌سازي، گفتار روانشناسي را از ظرفيتي انتقادي برخوردار مي‌كند؛ ظرفيتي معطوف به رهايي زندگي كه حضور بالقوه‌اش در نوشته‌هاي باليني فرويد حس مي‌شود...