ماهيت سينماي كمدي و سينماي كلاسيك و وجه مشترك آن‌ها يعني كمدي كلاسيك را مي‌توان در چارچوب تئوري‌هاي مختلف به نفصيل واكاوي كرد، اما اين كتاب با رويكردي سينه‌فيليانه به خود فيلم پرداخته و در اين مجال از اسلپ‌استيك‌هاي دوره صامت تا كمدي‌هاي ايتاليايي اواسط قرن بيستم را مد نظر قرار داده است، از كارهاي كوتاه چاپلين و لويد تا دسيكا و توتو. با اين حال از آن‌جا كه پويش و پوشش تام و تمام اين عرصه عملا ناممكن است، در مجموعه‌ي حاضر برخي پديده‌هاي اين اثر ژانر كنار گذاشته شده‌اند، براي مثال لاري سيمون و باب هوپ. آشكار است كه معيار اين گزينش را نه در ارزش‌گذاري هنري، كه در اشتياق و تجربه زيستي نگارنده بايد جست‌وجو كرد و اگر حاصل آن را گامي به قصد قربت در فضايي چنين انگيزنده بينگاريم، مي‌شود از خواندن آن لذت برد...