در اين اثر كه به تعبير يالوم يكي از اساسي‌ترين كارهايي است كه در مورد روانشناسي وجودي نگاشته شده، رولو مي با تحليلي همه جانبه و دقيقه، پس از توضيح آنچه را كه در سنت‌هاي روان‌درماني رخ داده، تضادهاي دامن‌گير و نارسايي جدي آن‌ها را برمي‌شمارد. تبيين ريشه‌هاي اضطراب، ويژگي‌هاي گناه وجودي و تفاوت آن با گناه بيمارگون و توضيح سه دنياي پيرامون، ارتباطي و خويشتن از جمله مباحثي است كه با ژرف‌بيني مورد بررسي قرار مي‌گيرد. بيان ويژگي‌هاي درمان وجودي، تأثير نيچه، كي‌ير كگارد، هوسرل، ياسپرس و سارتر بر روانشناسي وجودي، خواننده را به تأمل وامي‌دارد. رولو مي در اين كتاب به اين نتيجه مي‌رسد كه غايت مطلوب در روان‌‌درماني، كشف وجود خويشتن است.